Başta benim sevgili babam olmak üzere, tüm güçlü kadınları yetiştiren melek babalara ithafen…
Babalar Günü yalnızca dış kutlamalara odaklanmak yerine, bir iç gözlem ânı olarak da hizmet edebilir. Babaların duygusal refahını kontrol etme ve ruh sağlıkları hakkında açık konuşmalarını teşvik etme fırsatı sunar. Bugün, yalnızca babaların ne yaptıklarının kutlanması olarak değil, kim olduklarının tanınması olarak yeniden düzenlenebilir mesela. Karmaşık iç yaşamlara sahip, destek ve anlayışa değer insanlar.
Erkeklerin güçlü, metanetli ve kendine güvenen bireyler olmaları yönündeki sosyal beklentiler, özellikle ebeveynlik bağlamında, genellikle savunmasızlığa çok az yer bırakır.
Günümüzde babalık tek tip bir deneyim de değildir. Bekâr babalar, boşanmış babalar, üvey babalar ve evde kalan babaların her biri benzersiz psikolojik zorluklarla karşı karşıyadır.
Örneğin bekâr babalar, artan mali ve duygusal yükler taşıyabilirken, üvey babalar kabul ve rol belirsizliğiyle mücadele edebilir. Bu farklılıkların farkına varmak, her babanın koşullarına göre uyarlanmış kapsayıcı, empatik psikolojik destek sağlamak için önemlidir.
Aynı zamanda bazı babalar, yargılanmaktan veya kariyerlerine daha az bağlı olarak algılanmaktan korkarak ebeveynlik sorumluluklarını daha fazlaca üstlenmekten çekinir. İş ve aile rolleri arasındaki bu gerilim duygusal gerginliği artırabilir ve zamanla, tükenmişliğe katkıda bulunabilir.
Bir babaya gerçekte nasıl olduğunu sormak, yargılamadan yardım teklif etmek veya duygularını onaylamak gibi basit jestler uzun bir yol katedebilir. Topluluklar, işyerleri ve aileler, babaların savunmasızlıklarını ifade edebilecekleri güvenli bir ortam yaratmak için bir araya geldiğinde, herkes, özellikle de onlara hayranlık duyan çocuklar bundan faydalanır.
Günümüzde babaların sadece geçim sağlayıcı olmaları beklenmiyor, aynı zamanda besleyici, rol model ve aktif ortak ebeveynler olmaları da bekleniyor. Bu beklentiler daha ilgili bir babalığa doğru olumlu bir değişimi işaret ederken, aynı zamanda bunaltıcı da olabilir.
Birçok erkek, geleneksel erkeklik kavramlarını, modern ebeveynliğin duygusal talepleriyle uzlaştırmak için mücadele ediyor. Stres, kaygı veya öz şüpheyle içsel olarak mücadele ederken güçlü bir dış görünüşe sahip olmak için baskı hissedebilirler.
Ne yazık ki, bu duygusal mücadeleler genellikle hem başkaları hem de babalar tarafından kabul edilmiyor. Zihinsel sağlık konusunda artan farkındalığa rağmen, erkeklerin psikolojik yardım arama olasılığı kadınlardan önemli ölçüde daha düşük. Bunun nedeni büyük oranda, erkekliğe ilişkin damgalama ve toplumsal inançlar.
Birçok babanın yaşadığı duygusal izolasyon, ihtiyaçlarına göre uyarlanmış destek ağlarının eksikliğiyle daha da kötüleşir. Anneler genellikle akran gruplarından, çevrimiçi forumlardan ve erişilebilir ebeveynlik kaynaklarından yararlanırken, babalar duygularını ifade etmek veya ebeveynlik zorluklarını paylaşmak için daha az yol bulabilir. Bu destek eksikliği, mücadele ettiklerini fark etmelerini ve yardım istemelerini daha zor hale getirebilir.
Sonuç olarak, birçok baba sessizce acı çekebilir, ihtiyaçları onları onurlandırmak için tasarlanmış bir günde fark edilmeyebilir. Biz fark edenlerden olalım, ne dersiniz?
