Ruhun Sessizliğini Duymak
Uyuyoruz, uyanıyoruz, belki daha yüzümüzü yıkamadan telefonumuza bakıyoruz. Kendi düşüncelerimizden önce, başkalarının düşüncelerini fark ediyoruz. Onlarla moral buluyor, başkalarına üzülüyor, günü onlarla karşılıyoruz. Penceremizden sızan ışığı bile hissetmiyoruz. İçimizdeki sese kulağımızı kapatıyoruz.
Bir an dur ve işit kalbini. Dinle, sessizliğin içinde gizli duran sesini. Offline moduna al kendini. Bu sadece interneti kapamak değildir, dünyana. Offline olmak, yaklaşmadır; kendi varlığına, sessizliğine, sen olma duygusuna. Ve bak görülmüyorsun artık, internet ortamında. Hayatını binlerin seslerine, düşüncelerine, kaygılarına, üzüntülerine, kendine kapamaktır, offline olmak. Dur ve dinle! Sen de duyuyor olmalısın iç sesini. Hatta kalbinin sesini bile.
Fark edeceksin ki, aslında kendinle olan bağını koparmışsın internetin içinde. Dijital dünyadan uzaklaşınca, asıl bağı kuruyorsun kendinle. Sendeleyecek ve bocalayacaksın, önce sen de geçici bir süre. Ama durup sakinleştiğinde, iç sesine kulak verdiğinde, doğru kararlarını da görünce, gurur duyacaksın kendinle. Belki de, uzun zamandır bu şansı ve zamanı hiç tanımamıştın düşüncelerine.
Offline modunu açtığında, kendi içinde sükûnetini buluyor olacaksın. Huzurun sesini duyacaksın dünyanda. Bir devrim yaşayacaksın hayatında.
Ciddi bir adım at ve online olmayı bırak.
Dijitalin kaosundan uzaklaş. Başkalarının senin yerine düşünmelerini ardında bırak. Bak şimdi keyfine, hayatının tadına var. Bazı kaçışlar tercihtir, bazen de gitmek gerekir. Mutluluğunu karşıladığında sakinliğin sessizliğin içinde demirlenir ve demlenir.
Telefonun ışığı olmadan, bildirim seslerini duymadan, e-postaların yığılmasına bakmadan, televizyonun sesini kapatarak geçireceğin saatlerin huzuruna varman işten bile değildir. Bazı aralar verilmelidir, bazı dinlenmeler gereklidir, bazı kaçışlarsa dinlendirir. Bu ruhsal uyanışın kendisidir. Bir zamanlar kendine yabancıydın, bak şimdi düşüncelerin canlandı.
Bir yorgunluk üzerine birikir, üzerine külleri serpilir, offline moduna geçtiğinde ruhun kendine gelir. Zihnin berraklaştığını fark etmen, kısa süre sonra kendine gelmen, ruhsal uyanışını hissetmen işten bile değildir.
Bir tuşa bakmak değildir sadece ya da düğmeyi basıp “Kapattım,” demek olmadığını yaşarsın ileriki süreçte. Sinyalin kesildiği yerde, ruhun atmaya başlar. Fikirlerin berraklaşır, neşen huzurunu kucaklar.
Bir fişe takılı veya internet ağına bağlantın kadarsındır, dijital dünyada. Ekranındaki ışık sönünce, sende bak yok oldun bir anda. Gerçek mutluluk teknolojiden uzaklaştıkça senin ruhunda. Fark edilmen için bazen yok olman gerekir sanal dünyada. Ekrandaki yeşil ışık yandıkça varsındır sadece. “Okundu” bildirimi aldığın kadar değerin vardır, karşı tarafın gözünde. Işık sönünce zaman bile bırakmaz seni zihninin içinde. Bir “çevrimdışı” kadar zamanın kalır gerçek hayatını yaşaman için. Hayatın bile yorulur bu karmaşayla.
Sinyalin kesildiği anda, ruhun nefes almaya başlar. Bir yere gidilir mesela, o yerde internetin çektiği yer seçilir. Elektronik postalara bakılır, bildirimlerin sesi açılır, çevrimiçi olunup sosyal medyada sörf yapılır. İşte insan da bazen bu kargaşadan sıkılır. Elini ayağını çekmek ister, nefesini hissedip, güneşin doğuşunu seyreyler. İnternetini kapadığında yankılanan içsel sesinle sohbetin güzelliğini yaşamaksa şahane. Bilincinin sesini duyarsın, haklı sebepleriyle.
“Ben ne kadar zamandır buradaydım?”, “Ne kadar uzun süredir kendime yabancıyım?”
Offline moduna geçmek, kendi dünyana ulaşmadır. Kendi iç sesinle konuşmadır. Kendi bilincine yol açmadır. Dışarının gürültüsünden kendini soyutlamadır. Asıl hayatına zaman ayırmadır. Kurduğun geçici ve sanal bağ yerine, kendi kalbinle bağ kurmayı dene. Offline moduna geç fikirlerinin sesini dinle ve onu seç.
Her şeyin dijitalleştiği sanal ortamlarda ve her şeyin “paylaşıldığı” bu çağda, kendin olmak ve görünmezliği seçmek ne büyük cesarettir aslında. Sosyal medyadan kaçış, kendinle kavuşumdur. Dijital ortamda, “Ben buyum, ben de buradayım,” demek için, oysa ne kadar yorulmuşsundur. Sanal ortamda “var olma” mücadelesinin dışına çıkmadır; offline modunda olmak, kısa süreliğine olsa kendine ulaşmadır.
Gerçek frekans kendi iç sesindir
Çevrimiçi dünyanın ritmi bazen ağır gelebilir, insanın bünyesine. Hızı yorduğunda, karmaşası bunattığında kendinle olmak istersin sadece. “Ben kimim, ben neleri seviyordum, nelerden keyif alıyordum?” sorularının cevaplarına kendinle baş başa kaldığında bulabilirsin sadece. Offline modu bu anlamda önemlidir. Kendi iç dünyana dönmedir. Gerçek hayatında kendinle buluşma ve yüzleşmedir. Dışarıyla bağlantını koparıp bilincine yönelmedir. Sinyal kesildiğinde kendi özüne dönmedir.
Gerçekliğine yaklaşma, özüne ulaşmadır
Offline modunda olmak, dijital dünyanın sinyalini kapatarak ruhunun sesine ulaşmadır. Bilincinle konuşma, sana ait zamanı karşılamadır. Kendine şans tanımadır. Fikirlerinin sakinleşmesi için kendine zaman ayırmadır. Dijital dünyadan sıyrılıp özüne akmadır. Gürültüye değil, sırtını kendine dayamandır.
Offline modunda olmak kendi yaşantına zaman sunmandır. Dışarının kuru gürültüsünden uzaklaşıp kendi hobilerine zaman ayırmadır. Kendi içsel dünyana bir keşiftir aslında. Gerçek hayatındaki dost ve arkadaşlarına zaman ayırmanın tadını yaşa. Bir kere gelinen dünyada başkalarının seslerine arada kulağını kapa. Vaktinin kıymetini bil doya doya. Sen kendine zaman ayırdıkça aslına da döneceksin zamanla.
Ruhunun dinginliğine ulaşmak için sanal dünyanın sesini kesin. Ruhsal yolculuğun ritminde ahengini bozanı içine alma. Karmaşadan uzak, ruhsal dinginliğinde sen huzurunu seç ve dijital dünyanın frekansını değil, kendi iç sesini seç.
Offline modundayım, iç sesimi dinledim.
Offline modundayım, kendi yaşamımı tercih ettim.
Offline modundayım, içsel yolculuğumla bütünleştim.
