Ansızın tatlı bir meltem eserdi belki, gündüz vakti oturduğu kumsalda.
Denize nazır uzatabilirdi ayaklarını, keyifle bir şezlongda.
Kim bilir, kumdan kale yapmak için yarışırdı küçük çocuklarla.
Belki de hayata karışırdı. O gün, o kapıdan çıkma şansı olsa…
Çok istediği bölümü kazandığı gün, annesinin acı çığlıklarına yenilmişti sevinci.
Söz verdi kendisine, öğretmen olduğunda; boyun eğmemeyi öğretecekti çocuklara.
Okyanusu düşünürdü sık sık ve kocaman balıklarla yüzdüğünü…
Belki de hayata karışırdı. O gün, o kapıdan çıkma şansı olsa…
“Odandan sakın çıkma!” derdi annesi, “Kapıyı kilitle ve benim çağırmamı bekle.”
O adam gittiğinde, annesinin sesini duymayı beklerdi yutkunarak, sessizce…
Bedenindeki izleri saklamayı öğrenen annesi, ruhundaki yaraları saramazdı kolayca.
Belki de hayata karışırdı. O gün, o kapıdan çıkma şansı olsa…
Penceresinin kenarında beslediği kuşlara, hayallerini anlatırdı çoğunlukla.
Hep uzaklara gidiyordu o hayallerde… Çok uzaklara… Uzaklara…
Annesi kalmak için diretmeseydi, beraber yaşayabilirlerdi bu hayali.
Belki de hayata karışırdı. O gün, o kapıdan çıkma şansı olsa…
Gökyüzünden sarkan merdivenler görürdü rüyasında.
O merdivenlerin tepesinden baktığında, daha güzel görünürdü bütün dünya.
Renkli ağaçlar vardı her yerde ve hepsinden daha renkli kuşlar, binlerce…
Belki de hayata karışırdı. O gün, o kapıdan çıkma şansı olsa…
Annesinin çığlığını duyduğunda, gökyüzündeki merdivene yeni çıkmıştı daha.
Biri onu aşağıya çektiğinde, havada yuvarlandı uzunca bir süre…
Adamın elindeki parlak ayna, kalbine saplandığında.
O, merdivene konan binlerce renkli kuşa bakıyordu, şaşkınlıkla…
Belki de hayata karışırdı. O gün, o kapıdan çıkma şansı olsa…
