En son ne zaman baktın aynada kendine?
Ne zaman gözlerini hiç kaçırmadan yüzleştin gözlerinin içindeki seninle? Hüzünlü mü yoksa mutlu mu, diye sordun mu maskesiz gerçek haline?
Her sabah uyandığında şükredip minnet ediyor musun olduğun haline ve hayatın sana verdiklerine? İyi geliyor ruha bu ritüeller, inan bak.
Eğer yapıyorsan; düzenli, hayatla barışık, farkındalığı yüksek ve mutlu bir kadın olduğunu düşünüyorum.
Öncelikle KADINSIN! Ne mutlu. Ne özel bir yaratım. Yaradanın bir parçası olduğunu biliyor musun? Kendi yaratım gücünü sana bahşettiğini? Sen güzel kadın; belki evlenip çoluk çocuğa kavuşmuş, belki bekâr ve kanatlarıyla özgürce uçan, dört başı mamur, çılgın bir ruhsun.
Belki toplumdaki kuruluşlardan birine destek veren, enerjinle kadınlara dokunan güzel kalplerdensin. Paylaşmak, birlik bilincine ulaşmak için görevlendirilmişsin.
KADINSIN.
Hormonların var, özel günlerin, gözyaşın pıt günlerin… Duygusal yönlerin, kendine ördüğün kalın duvarlarının arkasında tekrar üzülmek istemeyen nahif bir kız çocuğu var.
Yüksek topukların üzerinde dünyayı döndürebilecek güçte bir duruş sergileyen ama bir dizinin aşk sahnesinde koyverip tüm gözyaşlarını salya sümük ağlayarak akıtan da sen…
Arada ipin ucunu kaçırıp, atılmak üzere her zaman söz verilen, klasik, “Beş kilo fazlamı vermeliyim,” kararların da var. Çünkü kadınız.
Gel seninle bir ayna terapisi yapalım. Söz, bak iyi gelecek. Gözlerinin içine derin derin baktığında hangi duygular canlanıyor içinde? Hangi yaralarının artık iyileşmiş olduğuna şükür hissi, hâlâ saramadığın ya da saramayanların minik darbelerle kanattığı ama kapanmaya yüz tutmuş hangi yaralarının sızısı var? Kendinle gurur duyduğunu, kendini harbiden aştığını, hedeflerine vardığını mı görüyorsun yoksa? Hani o “Vay be,” dedirten cinsten… O an istemsizce ufak, şımarık bir gülücük konuyor dudağının kenarına. “Hadi yola devam kızım,” deyip bir öpücükle güne başlıyorsun ayna karşısında.
Unutma ki biz izin verdiğimiz için yaşadık tüm bu duyguları, üzüntüleri; gözyaşlarımız sessizce aktı yastık kılıfına. Eee? Ne oldu sonunda? Değdi mi? Cevap evet. Değdi. Bu yollardan geçmeden bugünkü versiyonumuza varamazdık.
Kim canı acımadan, kendisiyle hemhal olmayı başarmıştır ki? Yaşadığına değmeli ki sana verilmiş bu hayat planın amacına ulaşsın.
Kocamanmış gibi görünse de aslında hızlı ve kaç yılını tüketmişsin geriye baktığında. Yaşadıklarından tomurcuklar verir, mutluluğa yaklaşırsın.
Şimdi ben sana yağmuru nasıl anlatırım, eğer yüzün hiç yağmur suyuyla ıslanmadıysa?
Peki aşkı nasıl anlatırım? Kalbin sadece biri için çarpıp gözün ondan başkasına kör olmamışsa…
Aşkı nasıl anlatırım ki? Umarım hayatında tattığın bir duygudur. Hani klasik tariflerde ayaklarının yerden kesilip, kanatsız uçtuğun… O akılsızlık halini, fütursuz, saçma sapan ama bir o kadar da yüzüne yakışan o gülmeleri. Hormon dengesinin tetiklendiği ama yansan da elini tekrar tekrar cahilce ateşe sokup yakma isteğini… Hem de gönüllüce. “Ey aşk, sen ne güzel bir şeysin,” diyerek biraz iyileştikten sonra yine onu arama sevdasını.
Kalbin hiçbir ispata gerek duymadan inanır ve inanmakla, güvenmekle başlar bir kadının bir erkeğe olan sevgi ilişkisi. Sanıyorum çoğu kadın için de güven esas ilke.
Ama aşk bu, bilinmez nerede nasıl karşılaşacağı insanın. Hazırlıklı olunacak bir hâl değil o, bir trafik kazası gibi aniden gelir.
Günah sonunda bahanen yok. KADINSIN.
Annesin, ablasın, eşsin, dostsun hatta âşıksın! Aslında sen Aşk’sın!
Hadi derin bir nefes al, bir kahve pişir ne cinsinden seviyorsan. Bu yazıyı okurken de kendini sevmeye söz ver tekrar. Sen istersen dünya değişir. Bir de şanslıysan, hayatında seni senin kadar seven bir de hayat arkadaşın varsa bonuslu bir kadınsın. Yoksa da olur diye niyet etmeyi unutma!
Çünkü hayat, birinin tüm kalbiyle senin yanında olduğunu bildiğinde güzelleşiyor. Bu not da aklının bir yerinde kalsın.
Kalbimden kalbine yolculukta, şükür ki KADINIZ.
