Ayak; kadeh…
Kadeh; içine sıvı konulan kab, kâse, çanak.
İçine insan konulan kabı da ayaklar taşıyor. Bedenim kadehse, ruhum şarap. Peki bedenim bir kâseyse eğer, o zaman içindeki ne ola? Kabın çeşidi mi, içindekini niteleyen; yoksa içindeki mi kaba kimlik veren?
Doğduğum anda, ruhumu kendi kabında ikram ettiler dünyaya. Bir kadın olarak ikram geldim ben bu diyarlara. Kimine şifa olurken, kimine zehir sayıldım.
İçinde beklediğim, beklerken büyüdüğüm kabın aroması kanıma karıştı. Hayata gözlerimi açtığımda ruhumun notaları belliydi. Ardından, ayaklarımın ruhumun duruşu için ne kadar önemli olduğunu öğrendim. Attığım adımın, hayatımın alanını çizdiğini ise çok daha sonra fark ettim.
Farklı mekânlarda, farklı kadınlar gördüm. “Kadın” başlığı altında yaşayan birçok ruh gördüm. Kimini uzaktan izledim, kimiyle temas ettim. Yıllandıktan sonra anladım ki içimde bir yerlerde biriktirmişim onları.
Dişi ruhları özgür bıraktım. Dünyaya kokuları yayıldı. Masadaki mezeleri kaldırdım. Annelikten, evlatlıktan, karılıktan, soydum kurtardım onları. Kadehlerini parlattım, köpüklerini aldım, saf renklerini açığa çıkardım.
Korkusuz, kaygısız sakince dizdim yan yana. Uzun uzun baktım. Anladım ki ne yaparsam yapayım içinde demlendikleri kabın aroması çıkmıyor özlerinden. İş kullanılan malzemede, demlenilen ortamın sıcaklığında, neminde.
Ruhların aroması başlı başına bir dünya. Her yere sinen, kadını kadın yapan, kadehteki ruhunu en güzel şekilde sunmasını sağlayan o aroma.
Ayaklar sandığımdan önemliymiş. Belki de o yüzdendir kadının ayakkabı merakı. Doğru yerde doğru şekilde durmak, bulunduğun ortamda gerçekten var olmak, dünyaya rayihasını salmak için ayakkabı önemliymiş.
Duruş ve varoluş, ruhun kadehine akışıyla ilgiliymiş.
Ayak- kadeh
Kadeh – kâse, kab…
