Yıllar geçse de değişmiyor bazı şeyler.
Kimsesizlik hissi, yalnızlık hissi, uzaklara gitme isteği ve onarılmaz kısmı;
Kaybolma isteği…
Asla ama asla değişmiyor.
Kaybolmayı yok olmakla eşdeğer tutuyor insan istemsizce.
Akşamın bir saati,
Elinde kalemi masada defteriyle başarıyor da!
Bir soyutlanmayı başaramıyor işte.
Bir arınmayı…
Yok olmak istemek, anlamını taşımıyor işte böyle akşamlarda.
Yönünü kaybediyor insan, yolunu bulamıyor.
Ama vazgeçmiyor da yürümekten.
Durmuyor…
Oysa bir dursa,
Kapasa gözlerini,
Bir nefes alsa en derininden
Ciğerlerini değil, ruhunu doldursa oksijenle,
Belki açacak bütün kapıların kilitlerini.
Ama yapmıyor, yapamıyor belki.
Tüm kapıların kilidini açmak istemediğinden midir
Yoksa düşünemediğinden mi bilinmez elbet.
Çünkü kendini bilmiyor insan.
En çok da, kendini anlamaktan korkuyor.
Anlarsa kendisiyle baş edememekten korkuyor.
Ruh dediğin bedenine sadık işte.
Hissettikleriyle, düşündükleriyle, bildikleri arasında sıkışıp kalıyor.
Yapabildiği en iyi şeyi yapıyor.
Kendini harcıyor insan,
Kendini yoruyor…
